‘Hij mist de aanwezigheid van iemand die híj kan aanraken.’

In 2015 overlijd zijn vrouw, zijn levensmaatje.  Hij is onbekend met massagetherapie maar voelt wel dat dít waarschijnlijk is wat hij nodig heeft. Wij kennen elkaar al langer maar wel oppervlakkig. Dit veranderde na een gezamenlijke reis met vrienden en familie. Dat maakte dat hij zich vertrouwd voelde om over de drempel te stappen. 

Op zijn leeftijd, bijna 80 jaar, ben je je leven al aan het afronden. Dan kom je alleen te staan en moet je op dat vlak toch weer opnieuw beginnen. Het leven alleen leven, zonder partner. En dat zijn tegenstrijdige bewegingen. In de 4 jaar dat hij nu bij mij komt heeft hij een mooie weg afgelegd. Soms zag hij er tegen op om te komen. Toch áltijd nieuwsgierig naar wat er zou gaan gebeuren. Hij is aangekomen op het punt dat hij weer toekomst ziet ondanks zijn gevorderde leeftijd. Dat het verdriet en het gemis zíjn verdriet en gemis zijn. Dat het bij hem hoort zoals al zijn levenservaringen bij hem horen. Inmiddels is hij in zijn eentje op vakantie geweest met een groepsreis. Hij heeft genóten! Hij heeft een nieuwe hobby opgepakt. Het gaat hem goed. Toch mist hij de aanwezigheid van iemand die híj kan aanraken.  In één van de laatste behandelingen kwam dit heel mooi naar voren.

Omdat het net niet warm genoeg was in mijn massageruimte in mijn eigen huis waar ik tot voor kort werkte (de extra radiator stond in mijn ‘echte’ praktijkruimte)  stelde ik hem een Holistic Pulsing sessie voor. Zo hoeft hij zich niet uit te kleden en ik weet dat hij dit een geweldig fijne behandeling vindt.  Hij is akkoord. Wij gaan altijd heel intuïtief te werk en zo voelde ik dat dit alleen niet voldoende was. Immers, hij vind de huid-op-huid aanraking ook heerlijk. Ik besluit tot slot zijn handen te masseren.  Gezeten op mijn stoel pak ik zijn hand in mijn hand. Ik voel dat ik zijn hand alleen maar wil strelen en vasthouden. Dat doe ik dus. Tot slot masseer ik zachtjes zijn handpalm. Ondertussen zie ik op zijn gezicht wat gebeuren. Weet nog niet wat. Dan pak ik zijn andere hand vast. Er ontstaat iets. Na zijn hand gestreeld te hebben neem ik zijn hand tussen mijn handen. En dan begint zijn hand te bewegen. Alsof hij míj wil strelen.

Voor 1 tel verstijf ik. Negatieve ervaringen uit mijn verleden slaan alarm. Maar direct weet ik, voel ik,  dat dit een héél belangrijk moment is. Na die tel durf ik het toe te staan. En woordeloos ontstaat er contact van hem uit naar mij. Hij streelt míjn hand, hij voelt míjn huid. Hij geeft en ik ontvang. En daarmee ontvangt hij en geef ik. Hij bedankt me met een kneepje in mijn hand.

In het nagesprek komt dit volledig ter sprake: Ik vertel hem over mijn eerste reactie en mijn gevoel van nu: dit had ik 5 jaar geleden niet kunnen/durven toe staan. En nu liet ik het zijn weg gaan.

Hij vertelt: dit wilde ik al bij de 1^e hand maar dacht ‘dit kan niet’ ‘dit is niet de bedoeling’ ‘ik durf niet’ ‘dit mag niet’ en alle verdere bedenkingen die je maar bedenken kunt. Bij de 2^e hand móest het gewoon. En dat het mócht en dat hij het dúrfde was een groot cadeau!  Want vandaag heeft hij zijn lichaam mogen ervaren via mijn handen maar ook ‘de ander’ mogen ervaren met zíjn handen. En dat is wat hij zo mist! En dit heeft puur te maken met wezenlijk menselijk contact. De bevestiging dat je bestaat en dat die ander bestaat.

We hebben het nog even over de chakra’s in onze handpalmen. De stigmata van Jezus in zijn handpalmen. Dat je met alleen ópen handen kunt ontvangen. En dat je met een welgemeende handdruk, met de aandacht in je handpalm, de ander kunt laten voelen dat je er bent en hij/zij door jou gezien wordt.

We zijn beide onder de indruk.

Bij de volgende afspraak vertelt hij dat hij deze ervaring al heeft doorgegeven. Een kennis van hem die worstelt met de invaliditeit van zijn partner na een CVA en dus ook met zijn nieuwe rol als verzorger, heeft hij zijn handen laten ervaren. En hem daarmee laten voelen dat zijn eigen handen het middel tot contact kunnen zijn met zijn partner. Dat je op die manier met elkaar kunt spreken. Práchtig! En geweldig dat het door gegeven wordt!

Het is duidelijk toch? Aanraken is een eerste levensbehoefte!