Een verhaal uit de praktijk wat ik met instemming van Maaike hier mag weergeven. Die middag nodigde ik haar uit om te komen leunen, om zich te laten ondersteunen. Niet zo makkelijk als het lijkt.
Hoi Anneke, nogmaals dank voor de sessie van gisteren. Vond het heel bijzonder dat je aanvoelde wat ik nodig had en daarvoor openstond. Het was nooit in mij zelf opgekomen, dat weet ik zeker, en ook al voelde het groot, ik ben dankbaar voor wat bovenkwam.
Je vertelde over het witte licht dat er voor me was; daar dacht ik te veel over na en kon het niet voelen in mijn lijf. Behalve dan misschien mijn handen, die zacht en troostend warm werden. Dat was fijn. Ik ging oké en ontspannen naar huis. En zo ging ik gisteravond ook naar yin yoga.
We deden een serie over loslaten (hoe toepasselijk) en aan het eind koos je zelf een houding waar je behoefte aan had. Ik lag in de open vlinder, met mijn borstgebied geopend. Ik voelde de bal in mijn keel van die middag weer, alleen nu meer dof en berustend in plaats van scherp. Het geborrel begon ook weer. Ik voelde mijn hartgebied, aftastend naar de verbinding die ik weleens voel met mijn naasten als ik zo lig, en op dat moment stroomt er zo een hele witte bundel mijn hartgebied binnen, en het blijft maar stromen. Het hele stuk van mijn middenrif naar mijn keel. Het voelde helemaal warm en bubbelig van binnen. Zo fijn en liefdevol.
Volgens mij ben ik nog nooit zo moe geweest na een yogales. Heel dankbaar dat ik dat heb mogen voelen, die warmte, die er was voor mij. En dat ik hem kon binnenlaten.
En heel veel dank voor jou voor het planten van het zaadje, dat ik daarvoor mocht openstaan. Dank!
Hartelijks, Maaike
